Blog

Deze man voorkwam een wereldramp (en zijn naam zegt je waarschijnlijk niets)

Door Redactie BasiC
Helden Moed
23 januari 2021

Stanislav Petrov werkte als officier in het Russische leger. Het was zijn taak om raketten van de vijand (Amerika) op tijd te signaleren. In de nacht van 26 september 1983 loeide ineens de sirene. Het systeem meldde dat Amerika raketten had afgevuurd.

Eigenlijk moest Petrov direct aan zijn leidinggevenden doorgeven dat Amerika was begonnen met aanvallen, en dan zou Rusland gelijk in de tegenaanval gaan. Ze zouden kernraketten afschieten, de derde wereldoorlog zou beginnen: vuur, vernietiging… en mogelijk het einde van de wereld.

Maar Petrov twijfelde. Was het geen vals arm? Op satellietbeelden zag hij niets dat leek op een raket. Was het geen fout van het systeem? Trillend belde hij naar het hoofdkwartier en gaf door dat er sprake was van systeemfout (hoewel hij dat niet zeker wist). In de twintig minuten die volgden, bleek dat hij gelijk had. Er kwamen geen raketten uit Amerika. Door zijn goede inschatting had Petrov een kernoorlog voorkomen.

Is dat geen kenmerk van echte helden?

Pas jaren later kreeg Petrov erkenning voor zijn daad, hoewel hij zich nooit als held wilde zien. “Ik deed gewoon mijn werk”, zei hij. In mei 2019 is hij overleden in zijn flatje buiten Moskou. Bijna niemand had door dat hij was overleden. Pas maanden later drong het nieuws door tot de internationale pers.

Is dat geen kenmerk van echte helden? Ze zijn niet zo opvallend en lopen zeker niet te koop met hun goede daden. Hun heldendaden komen soms zelfs bij ‘toeval’ aan het licht.

Hoeveel van die ‘verborgen helden’ zouden er vandaag niet zijn? Mensen die nooit het nieuws halen, nooit trending topic zijn, nooit op een podium worden gehesen, maar heel groot zijn in Gods Koninkrijk. Zoals die oude, onopvallende vrouw die dagelijks bidt voor de jongeren uit haar kerk. Of die jongen die het opneemt voor z’n klasgenoot die gepest wordt. Of die evangelist die nooit het NOS-journaal haalt, maar elk weekend gevangenen bezoekt.

Wat als die ‘kleine’ dingen in Gods ogen heel groot blijken te zijn? Zouden we niet wat meer moeten leven vanuit dat ondersteboven-perspectief van Gods Koninkrijk? “…en uw Vader, Die in het verborgene ziet, zal het u in het openbaar vergelden.” (Mattheus 6)