Snap je niks van God? Dat Hij almachtig is (de dominee zegt het) en het hier tegelijk zo’n ‘zooitje’ is (zacht gezegd). Begrijp je niks van al die honderdduizend kerken, die ruzies, scheuren en scheidingen? Van die discussies over schepping, evolutie en hoe oud de aarde nou is (zesduizend jaar, zes miljard of nog veel ouder)? Begrijp je niet hoe Noach al die beesten ooit in de ark kreeg? En vind je de Bijbel überhaupt een duf, oud en onbegrijpelijk boek?
Ben je bezorgd over je status, je imago, wie er nou eigenlijk echt van je houdt? Hoeveel appjes, hartjes en duimpjes moet je krijgen voor je je gezien, gekend en geliefd voelt? Weet je niet goed raad met al die doemverhalen over het klimaat en de woede van Greta Thunberg? Wat blijft er van je over als hier straks de boel onder water loopt? Of als er oorlog komt, honger, vervolging?
Snap jij iets van je eigen hart? Waarom het zo licht en blij, maar ook zo dor, donker en zelfs dood(s) kan voelen? En hoe doe je dat in vredesnaam, in al die werelden leven? Op school, werk, thuis, met je vrienden, op de sportclub... Wie is de echte jij? Wat ben je: refo, christen, evangelisch, refogelisch, twijfelaar, afvallig... of wat betekent dat allemaal? Hoe ken je ooit jezelf?
Duizend vragen. En God? Die zegt niets.
Of... wat als God wel spreekt, maar zo helder, kinderlijk en eenvoudig dat we het niet eens opmerken? Hij roept niet uit een hoge hemelse toren wat weetjes, antwoorden en levenstips. Hij wijst niet de weg, Hij werd de Weg. Het Woord werd vlees… een babyt’tje.
Hij is niet ingewikkeld.
verstopt in dikke boeken.
Hij kwam als pure eenvoud,
gewikkeld in wat doeken.
Begin bij Hem! Roep naar Christus. Hij wil je leiden. Stap voor stap. Hij kent de weg, in deze wereld, in je hart en in de Bijbel. Net als bij die Emmaüsgangers in Lukas 24. Zij snapten ook niks van zichzelf, van de wereld en van die oude moeilijke boeken. Tot Jezus naast hen kwam lopen, met hen sprak, het Woord opende, het brood brak... “Hun ogen werden geopend, en zij herkenden Hem.”
