LUISTER: Hier komt een bijzonder verhaal over twee vrouwen van 82 en 84, en eentje was bijna blind.
Die twee vrouwen woonden op Lewis, een eiland in Noord-Schotland. De kerk was drama. Jongeren bezocht amper meer de kerkdiensten. Het was er saai, dor en doods. Die twee oude vrouwen voelden zich behoorlijk down. Maar er brandde ook een vlammetje van hoop in hun hart. Want ze lazen dit in de Bijbel: “Ik zal water gieten op de dorstigen, en stromen op de droge grond” (Jesaja 44:3).
Ze besloten te gaan bidden, met die belofte in hun gedachten. Ze baden meerdere keren per week. Soms urenlang, van tien uur ’s avonds tot drie of vier uur in de ochtend.
Hun gebeden werden verhoord! In 1949 ‘scheurde de hemel’ boven Lewis en de eilanden daaromheen. Ogen gingen open. Bij jong en oud. Ineens zagen mensen het: God is de Levende! Heilig. Machtig. Ontzagwekkend.
Iemand schreef: “Het was alsof God in een stormwind kwam. Het huis schudde door de kracht van het gebed en Gods aanwezigheid.” Op straat vielen mensen neer en smeekten God om genade. Eén van hen zei daarover: “Het gras onder mijn voeten en de rotsen om me heen leken te roepen: ‘Vlucht naar Christus, neem de toevlucht tot Hem.’” Dat deden mensen massaal. Kerken stroomden weer vol.
Wat denk jij, zou zoiets in deze tijd opnieuw kunnen gebeuren?
