Het is februari 1941, het begin van de Tweede Wereldoorlog. Joden worden zomaar geschopt, getreiterd en weggevoerd. Alsof het beesten zijn. Veel Amsterdammers zijn er woest over. Driehonderdduizend Amsterdammers besluiten in protest te gaan: ze leggen het werk neer. In heel Amsterdam staan ineens de trams stil.
Steeds meer mensen doen mee aan het protest, ook buiten Amsterdam. Max, een 14-jarige schooljongen, en zijn vrienden willen ook wat doen. Een Joodse leraar van hen is namelijk meegenomen door de Duitsers. Ze halen de andere leerlingen van de school over om mee te doen met de staking. Alle schooltassen leggen ze op straat. Het wordt een barricade van schooltassen, er kan geen fietser meer door.
Helaas duurt de staking maar een paar dagen. De Duitse bezetters grijpen keihard in. Ze schieten op stakers. Er vallen doden. De Jodenvervolging gaat daarna gewoon door. Vele duizenden Joden worden weggevoerd uit Nederland en vergast in kampen.
De stakers hebben de Jodenvervolging niet kunnen tegenhouden. En toch, ze hebben geprobeerd om te doen wat staat in Spreuken 24:11: "Red hen die opgepakt zijn om te sterven... Wee u als u zich afzijdig houdt van wie wankelend naar de slachting gaat.”
Deze staking is de geschiedenisboeken ingegaan als de Februaristaking en wordt deze maand herdacht. Het is elk jaar weer een aansporing: Neem het op voor mensen die in levensgevaar zijn, blijf niet stil! De Joodse schrijver Elie Wiesel, die zelf als tiener een concentratiekamp overleefde, zei eens: “Het tegenovergestelde van liefde is niet haat, het is onverschilligheid.”
