2021 wordt het jaar van de hoop, zei onze premier vanavond, "met licht aan het einde van de tunnel". Lopen in een donkere tunnel is niet zo erg, zolang je dat licht ziet aan het einde. En zolang je maar zeker weet dat het daglicht is – niet het licht van een trein die op je af komt denderen...
Hoe houd jij de moed erin nu er een strenge lockdown aankomt? En hoe weet je dat die hoop écht wat waard is?
De verleiding is groot om weer die uitgesleten paden op te gaan, naar die waterbronnen die je al zo goed kent. Die eindeloze stroom aan nieuws, entertainment, filmpjes… Da’s zout water, je krijgt er alleen maar méér dorst van.
Het is pittig, zo’n strenge lockdown. Alsof je een gevangeniscel ingaat. Maar kan het ook het begin zijn van iets nieuws? Van een ontdekkingsreis: is er leven te vinden in een gevangenis? Valt er licht te ontdekken als alles duister is? Als je wat dieper hakt, zou er dan een andere waterbron te vinden zijn… geen zout water, maar water dat écht je dorst lest.
In het boek ‘Volharden in geloof’ vertelt Open Doors-medewerker Ronald Boyd-MacMillan over een ontmoeting met een Chinese christen. Die man had 23 jaar (!) in de cel gezeten vanwege zijn geloof. “Hoe wandelt u met God?” wil de Chinese christen weten. De schrijver begint dingen op te noemen als bidden, Bijbelstudie en naar de kerk gaan. “Het verkeerde antwoord”, zegt de man, “om met God te wandelen moet u rustig gaan lopen. Ik werd in een cel geduwd, maar u zult uzelf in een cel moeten duwen. U hebt geen tijd om God te kennen. U moet een cel voor uzelf bouwen zodat u voor uzelf kunt doen wat vervolging voor mij heeft gedaan - het leven versimpelen en God kennen.”
