Thordis kende hem net, maar ze was erg onder de indruk van Tom. Wat een lieve en spontane jongen was hij toch. Tijdens een schoolfeestje had ze iets teveel gedronken. Tom stelde voor om haar naar huis te brengen. Dat wilde ze wel. Maar het bleef niet bij thuisbrengen. Thuis ging Tom met haar mee naar binnen, naar haar slaapkamer, naar haar bed vol knuffels (ze was nog maar 16) en daar hielp die ‘leuke jongen’ haar de vernieling in. Hij verkrachtte haar.
Dit verhaal (te lezen op AD.nl) is één van de verhalen die kwam bovendrijven in de metoo-mediastorm. Eén van de vele verhalen. Toch is het een uniek verhaal. Dit verhaal eindigt namelijk niet in wanhoop, verwarring en verschrikking.
De verkrachting had een diepe wond geslagen bij Thordis. Steeds weer kwam die pijn terug. Vooral in de stilte, als ze geen afleiding had. Tot het niet meer ging. Ze besloot haar verkrachter te schrijven. En hij schreef terug: “Thordis, ik weet niet waar ik moet beginnen. Toen ik je naam zag, werd mijn ruggengraat koud. Geloof me als ik zeg dat ik niet ben vergeten wat ik heb gedaan.” Er volgde een jarenlange briefwisseling. En uiteindelijk een ontmoeting en verzoening.
Tom wist: hij was een gewone jongen uit een warm gezin, met genoeg positieve rolmodellen. Maar toch. Ergens onderweg had hij een totaal verkeerd idee over seks en intimiteit opgedaan.
Ergens onderweg had hij een totaal verkeerd idee over seks en intimiteit opgedaan.
"Er zijn genoeg gewone mensen zoals Tom die abnormale ideeën hebben. In mijn geval had de dader de indruk dat hij recht had op mijn lichaam. Een vergiftigend denkbeeld, dat zorgde dat hij deed wat hij deed," aldus Thordis.
In het AD-artikel geeft Thordis ook een aantal tips. Mannen adviseert ze: bevraag en onderzoek jezelf! Spreek je andere mannen aan, als zij zich vijandig opstellen tegen vrouwen? Heb je weleens gelachen om een grap over verkrachting of toegekeken terwijl een vrouw seksueel werd betast? Help je als je ziet dat iemand in je omgeving lijdt? “In Zweden en sinds kort ook IJsland komen mannen bij elkaar tijdens ‘kereldiners’. Ze eten samen, praten over wat het betekent om een man te zijn. Hoe kan het dat veel mannen niet huilen, één op vijf geen beste vriend heeft, ze vaker zelfmoord plegen en minder snel naar de dokter gaan?”
Kereldiners, zou dat voor christenen ook geen goed idee zijn? Of zou het Jezus’ bedoeling zijn dat je in je eentje blijft worstelen met verleiding, angst en eenzaamheid?
