Kun je een tijdje wachten?
Of een langer tijdje?
Of zelfs lang wachten?
Nog langer?
Helemaal tot hier?
En nóg langer?
Tot het bijna niet meer gaat...
maar dat je toch blijft vertrouwen?
Check hieronder het verhaal van iemand die leerde wat (ver)wachten is!
De Duitse predikant dominee Martin Niemöller verzette zich in de Tweede Wereldoorlog tegen Adolf Hitler en zijn jodenvervolging. Daar moest hij een hoge prijs voor betalen. Toen een nazirechter hem op 2 maart 1938 vrijsprak, wilde Hitler daar niets van weten. Hij zei: “Dan is die man mijn persoonlijke gevangene.” Niemöller bracht ruim zeven jaar door in concentratiekampen. Hoe hij het volhield? Hij klampte zich vast aan Gods beloften.
Op oudejaarsavond 1944 preekte Niemöller voor medegevangenen in concentratiekamp Dachau over Simeon uit Lukas 2, die wacht op de komst van Christus. Niemöller stelde de vraag: Kan de wachtende Simeon ons vandaag helpen? Zijn antwoord was: “Zeker niet op die manier van: laat de moed niet zinken, ten slotte zal alles wel goed komen. Dat kun je vandaag misschien zeggen, om morgen weer zeker te weten dat alle hopen toch voor niets is. Maar één ding heeft dit wachten van Simeon ons wél te zeggen: wie wacht op wat God hem beloofd heeft, die wacht zeker niet voor niets... Bovendien, wij kunnen verlangen naar vrijheid en vrede, maar vrijheid hoeft nog geen geluk te brengen, want pas ‘wanneer de Zoon u vrijgemaakt heeft zult u werkelijk vrij zijn.’"
