Het AD berichtte pas over een boeiend experiment. Onderzoekers van de Universiteit van Californië lieten twee groepen mensen acht weken lang wandelingen maken. De ene groep werd simpelweg verteld dat lopen gezond is, de andere kreeg een speciale instructie. Hen werd gevraagd om op zoek te gaan naar een gevoel van ontzag door nieuwe, uitgestrekte omgevingen op te zoeken in stad of natuur. Vervolgens maakten ze onderweg selfies. Hoe langer de ontzag-groep aan het lopen was, hoe kleiner ze zichzelf portretteerden op hun foto’s en hoe meer van de omgeving er op de foto’s verscheen én hoe breder hun glimlach werd. Bij de andere groep veranderde er niks in de selfies.
Als we oog in oog staan met iets ongrijpbaars, onbegrijpelijk en groots, dan realiseren we ons ineens hoe nietig en kwetsbaar we eigenlijk zijn. Psychologen Jonathan Haidt en Dacher Keltner doopten dit gevoel in 2003 als ‘awe’. Letterlijk vertaald betekent dit zoiets als ‘ontzag’ of ‘verwondering’. Vrij vertaal: een WAUW-gevoel. Awe blijkt niet alleen leuk, maar heeft volgens het AD ook psychologische voordelen. Nadat mensen zich hebben verwonderd of ontzag hebben gevoeld, voelen ze zich beter. Ze denken meer aan anderen, werken beter samen, zijn vrijgeviger, ervaren meer tijd en hechten minder aan spullen.
In de natuur kun je ‘awe’ voelen. En ook als je iets van God proeft? Johannes de Doper had zoveel ‘awe’ voor Christus dat hij zei: “Hij moet groter worden en ik kleiner.”
Wanneer had jij het laatste zo’n WAUW-gevoel?
